شاید این سؤال در ذهن بسیاری از والدین باشد که "بهترین روش فرزند پروری چه روشی است"؟

روانشناسان تربیتی در پاسخ به این سؤال به طور کلی 3 سبک فرزند پروری را معرفی کرده اند که عبارتند از: 

1. فرزند پروری استبدادی یا خودکامه.

والدین مستبد لزومی نمیبینند که برای دستوراتی که می دهند دلیلی ارائه دهند و به نظر آنان اطاعت بی چون و چرا یک فضیلت است. بعضی والدین از سر خشم چنین روشی را در پیش می گیرند و بعضی دیگر نمی خواهند دردسر توضیح دادن و بحث و گفت و گو را تقبل کنند. آنها محدودیت ها و کنترل های شدیدی بر کودکانشان اعمال کرده و تبادل کلامی اندکی دارند. برای مثال یک والد مستبد ممکن است بگوید: همین است که من می گویم، ولا غیر! کودکان این والدین کمتر متکی به خود هستند و استقلال و خلاقیت کمتری دارند. این فرزندان در برخورد با مشکلات روزمره تحصیلی، ذهنی و عملی انعطاف پذیری کمتری دارند و همچنین در موقعیت های اجتماعی مضطرب می شوند اعتماد به نفس کمتری نشان می دهند.

2. فرزند پروری توانمند و اطمینان بخش.

این والدین بر آزادی اراده و انظباط تأکید می کنند. کودکان را تشویق به استقلال می کنند اما برای آنها محدودیت هایی نیز قائلند. تبادل کلامی فراوانی با فرزند خود دارند و مایل به شنیدن دلایل و انتظارات کودک خود هستند. نظر یک نوجوان درباره والدین خود می تواند روشن کننده این مطلب باشد: "پدر و مادرم می فهمند که من بالاخره باید برای خودم زندگی کنم. صحبت های مرا گوش می دهند و گاهی صریح به من جواب منفی می دهند." کودکان این والدین عزت نفس بالایی نشان می دهند و دوست دارند متکی به خود باشند و اغلب لذت ها و خواسته های خود را به تعویق می اندازند.

3. فرزند پروری سهل گیر

بعضی وقتهای حتی والدین بخشنده نیز گفته می شود٬ که خواسته های و تقاضاهای خیلی کمی از کودکان خود را دارند.

4. فرزند پروری بی توجه و بی اعتنا

شیوه ایست که در آن والدین بی اعتنا به فرزندان خود هستند و اساساً خود را درگیر زندگی کودکان خود نمی کنند. ممنوعیت ها و محدودیت های اندکی برای فرزند خود قائلند. آنها معتقدند ترکیبی از حمایت و تأمین نیاز های کودک و نداشتن محدودیت، وی را خلاق و با اعتماد به نفس بار خواهد آورد. کودکان نتیجه این است که این کودکان خود کنترلی ضعیفی دارند و نمی توانند به خوبی از عهده استقلال خود برآیند و انگیزه پیشرفت ندارند.